اطاق شماره ی دوازده
بیدار میشم به امید اینکه بخوابم
توی خواب خبری از تنبیه و سرزنش خودم نیست، خبری از استرس هام و تپش قلبم نیست. بیدار که میشم چیز زیادی از خوابم یادم نیست، بیدار میشم چایی می‌خوریم، بابا حرفی نمی‌زنه و مامان میگه چرا ساکتی.
مسواک میزنم، باز می‌خوابم. باز بیدار میشم به امید اینکه...؟
مامان یاد اور شد امشب شب مادره
تا دسته میریم تو خرج🤝
امروز چرا من از هر جایی راجع به مرگ یه چیزی خوندم، کل شهر دارن می‌میرن؟
چون از مرگ می‌ترسیم از مردن دیگرانی که نمیدونیم کی هستن و صرفا توی وبلاگی خطی ازشون خوندیم کمی ناراحت می‌شیم؟
تنهایی رفتم کافه، از بیکاری توی خیابون قدم زدم، سری به مامان زدم، از بیکاری یه انیمه دیدم شهر اشباح، با فضا های گوگولی و فانتزی کنار نمیام، فیلم songs from the second floor رو دیدم و عالی بود اما طاقت دوباره دیدنش رو ندارم، اولین بار بود که با دیدن یک فیلم داد ممتد میزدم و عکس العملی نشون میدادم. ترم داره تموم میشه و جزو متوسط ها بودم، نه خیلی بد و نه خوب.
ترم اینده می‌خوام کلاس زبان و نقاشی و سه تار رو شروع کنم، اگر بشه
از بیکاری بدم میاد و باعث افسردگیم میشه وقتی به حال خودمم و کاری نمی‌کنم
خواب دیدم دارم سه تارم رو کوک میکنم تا بتونم باهاش بنوازم، اما یکهو توی این روند درست کردن از وسط دسته‌ش شکست ، اما سه تار رو کنار نذاشتم و با همون دسته‌ی شکسته شروع کردم به نواختن و قشنگ هم زدم، تعبیر زیبایی توی ذهنم داشت
ولی معماری حوصله ای میخواد که من ندارم
خوابم نمیبره
یه مدتی بود مشکل خواب نداشتم، الان باز شکل قبل شدم
ما استاد هامون متفاوته و الان میبینم ما خیلی خیلی عقب تر از ورودی های دیگه افتادیم
و این بده
کاش فردا ساعت ۷ از خواب بلند بشم، لباس هام خشک شده باشن، از مامان خداحافظی کنم. به مریض ها زنگ بزنم. برگردم خونه، کار های مونده ۲۴ ورق رو انجام بدم و یه پرسکتیو دو نقطه ای بکشم، مامان که اومد درسم رو بخونم و یکشنبه روز خوبی باشه،
باز به فیلم دیدن و کتاب خوندن برسم و حجم کارهای این هفته انقدر نباشه که نتونم سرکار برم. از افسردگی مقداری کم کنم و استرسم رو کنترل کنم.
خوابم نمیبره و از کارهای دانشگاه برای خودم غول ساختم
چرا انقدر مشکل کنترل استرس دارم؟
یه حس بدی دارم، کاش دانشگاه این ترم تموم بشه، امتحان ها رو بدیم و نمره هام بیان و بفهمم توی دانشگاه سیستم چجوریه. تموم شو دیگه.
